Şefika Öğretmenimle Bir Bardak Çay

Herkes ona "Mor Şefika" derdi. Sınıfta, koridorda, okulda... O ismi söylerken bile bir alay, bir acımasızlık, bir hoyratlık taşırdı dudaklardan. Ben ise diyemezdim. Demedim. Duydukça içime bir sızı girerdi. Çünkü ben onu o izden önce, yüzüne bakmadan önce, kalbiyle görmüştüm.

Edebiyat öğretmenimdi Şefika Öğretmenim. Lisenin gri duvarlarında, şiirle açılan tek kapıydı belki de. Bir gün beni kantine davet etti. "Bir bardak çay içelim, edebiyatüzerine laflayalım seninle" dedi. Şok oldum. Daha ilk kez bir öğretmen beni insan gibi görmüştü. Dersiyle değil, notumla dağil, suskunluğumun içine bakan biri ilk defa karşımda duruyordu.

Çayın tadını, sohbetin detaylarını hatırlamıyorum. Ama karşısına oturduğum sandalyeyi, elindeki ince belli bardağı ve yüzünde ilk kez beliren o gülümsemeyi unutmadım. Çünkü o gülümsemede bir insanın, başka bir insana duyduğu saf sevgiyi gördüm.

Ben bir öğrenciydim. O ise bir öğretmen. Ama o gün, o bardak çayla biz iki insan olduk. Birbirinin kalbini tanıyan, kelimelerden daha ötesini duyan iki insan. Şimdi geriye bakıyorum da, ben ilk defa o gün birine "öğretmenim" dedim.

Ve herkes ona ne derse desin, benim için o hep Şefika Öğretmenim olarak kalacak.

Beni insan yerine koyan ilk insandı.

Ben bunu şimdi anlıyorum.

Ve bu geç kalmış şükrü,

şimdi alnımdan dökülen ışıkla iade ediyorum.

Bazı insanlar çiçek alır,

ama seni gerçekten görmez.

Bazılarıysa bir çiçek almaz; ama

senin kim olduğunu sormaya cesaret eder.

Şefika Öğretmen bana çiçek değil,

yer verdi.

Ve ben ilk kez bir masada var oldum.

Ben şoktaydım. Ama, ruhum teşekkür etmişti.