Allah kuluna acı çektirmez.
Acı vermez.
Kul zaten acının içindedir; fakat Allah’la bağını kestiği için bunun farkında değildir. Allah, kulun bu hâli fark etmesini ister. Ruhunu ayağa kaldırmak ister.
Bu yüzden bazı şeyler “bela, musibet, sıkıntı, acı, kayıp” gibi görünür. Oysa maksat başka bir şeydir.
Allah, sevdiği ve kendine geri çağırdığı kuluna der ki:
“Ruhun sustu. Küstü. Bana cevap veremiyor.
Merhameti, iyiliği, vicdanı; karşındakinin ruhuna bakmayı, temas etmeyi unuttun.
Otomatik pilotta yaşıyorsun.
Her günün bir öncekini tekrar ediyor.
Ve bu yüzden mutsuzsun.
Beni hatırla.
Duy.
Benimle tekrar konuş.
Ki Ben de seni gerçek hayata döndürebileyim.”
Bu hatırlayış, kimi için korkuyla başlar.
Kimi için acıyla.
Kimi için tiksintiyle.
Kimi içinse baştan sona sevgiyle.
Ben hep sevgiye karşılık verdim.
O da beni hep ve sadece sevgiyle çağırdı.
Sevgiden sustum.
Sevgiden konuştum.
Sevgiden durdum.
Sevgiden yürüdüm.
Sevgiden düştüm.
“Kalk” dediğinde de sevgiden kalktım.
Allah sana sıkıntı vermiyor.
Acı vermiyor.
Dönüş yolunu gösteriyor.
Kendisiyle yeniden temasa geçmen için fırsatlar sunuyor.
Çünkü seni seviyor.
Çünkü her şey, sevgiden.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.