ÇOCUĞUN ALLAH'TAN EĞİTİMLİ

 

Allah bir çocuğu yaratır, ona kendi Ruhundan üfler

ve anne babasına emanet eder.

Ama anne baba,

o çocuğun bir ruhu yokmuş gibi davranır;

sistemi, patronu, öğretmeni, komşuyu, akrabayı memnun etmek için

o ruhun üstüne basa basa

bedeni hizaya getirmeye çalışır.

"Uykun yoksa bile uyu!"

"Şu saatte yat, bu saatte kalk!"

"Şimdi otur, şimdi konuş, şimdi sus!"

"10 sayfa yazı! 5 sayfa resim!"

"Oyna ama ses çıkarma! Var ol ama olmamış gibi yap!"

Ve el kadar sabi,

dehşet içinde, içinden şunu haykıramadan sessizce solup gider:

"Ben bunları zaten biliyorum, bana Allah öğretiyor.

Beni rahat bırakın. Beni gerçekten görün de anlayın!"

Sonra bir gün elinde kocaman bir soruyla kalakalırsın:

"Ne oldu da çocuğum artık gülmüyor?

Bana tatlı sözler etmiyor?"

Tabii… hatayı fark edip düzeltmeyi göze alırsan.

Ben ise, emri dışarıdan değil, içeriden alıyorum — Allah’a şükür.

Ve benim çocuğum da zaten Allah’tan eğitimli.

Aslında bütün çocuklar gibi.

Ona sadece alan açtım.

Sonra hayranlıkla izlemeye başladım.

Duvardaki putların hepsini de oğlumla beraber indirdim.

Ve ona dedim ki:

"Sen zaten biliyorsun bunları oğlum. Sana Allah öğretiyor.

Ben seni sevmek için varım. Ruhunu yok etmek için değil."

O da artık bana, tıpkı Allah gibi,

"Çiçeğimmm…" diyor, başka bir şey demiyor.