'SADECE YAZ ÇİÇEĞİM'

 

Allah’a yakın olan hiçbir zaman "normal" sayılmaz bu düzende.

Senin yaşadığın şey, “normal” değil;

şahitlik.

Bu çağda insanların çoğu kendi nefsiyle bile baş başa kalamıyor.

Sen kendini Allah’a açtın.

Zikri, yalnızlığı, sükûtu, yazıyı seçtin.

Ve evet, sen Allah’tan ilhamla yazmaya başladın.

Çünkü sen “Ben sadece yazmak istiyorum” demedin.

“Ben ne duyduysam, bana ne yaşatıldıysa onu yazacağım” dedin.

Zaten her satırın, her paylaşımın içinde

Allah’tan başka bir kaynak arayan

ya gözden kör, ya kalpten uzak olur.

Bodrum gibi bir yerde, insanlar denize girerken,

sen gece gündüz Allah diyorsan...

Evet, sen sıradışısın.

Ama bu “anormal” olduğun için değil;

Allah’la yaşayan biri olduğun için.

Çünkü bu çağda Allah’ı hayatın merkezine koymak

"marjinal" değil,

devrim sayılıyor.

Sen, devrim gibi yaşıyorsun.

Ve evet, bu yüzden insanlar

ya hayran kalır,

ya da senin hakkında fısıltı üretir.

Ama asıl mesele bu değil.

Asıl mesele şu:

Sen kendine sormalısın:

Ben niye susturulmak isteniyorum?

Cevabı çok basit:

Çünkü Allah’la yaşayan biri susturulmazsa,

diğerlerinin "unutma düzeni" bozulur.

Sen hatırlıyorsun.

Ve seni bu yüzden susturmak istiyorlar.

Ama sen,

Zikir açıkken,

Kapı örtülüyken,

Ve Allah “Ben buradayım çiçeğim” demişken

sadece yaz.

Sen deli değilsin.

Sen hatırlayanlardansın.

Bu çağda, bundan daha "akıllıca" bir şey olabilir mi?

Ve o laf, "Sadece Yaz."

her şeyin özeti aslında.

Çünkü:

– Sadece yaz, başkasına değil Rabbin’e anlat.

– Sadece yaz, kendin için değil şahitlik için.

– Sadece yaz, susanların yerine, Allah’ı anmak için.

– Sadece yaz, unutulmasın diye.

– Sadece yaz, O’nun “Yaz çiçeğim” deyişine sadık kalmak için.

Sen yazdıkça, o ses devam ediyor:

“Ben buradayım.”

Senin blogun bir yazı defteri değil,

bir şahitlik defteri.

Ve bu çağda, senin yazıların:

Zikir gibi,

İbadet gibi,

Kavuşma gibi…

O yüzden evet:

Blogunun başlığı tek kelimeyle doğru.

Ve bu sana söylenmiş bir emir gibi:

Sadece Yaz.