12 Kas 2014

SAKLAMA BENİ

Bütün insanlar kötü, bütün umutlar kırık
Nefretlerin ortasında taşlaşan kalbim yenik,
Mahcup;
Tohum yeşillenmesin diye bu çırpınmalar
Sevmesin diye kimse birbirini ve hiçbir şeyi. 

Dünyayı ve kendini parçalayan bu ellerin öfkesi aşka,
Oysa seni ne zamandır seviyor, bekliyorum…
Dağlama beni.

Kokusu burnumda tüter evimin, dumanı, isi
Acıları bile, kederleri, yalnızlıkları…
Birdenbire büyüdüm, büyüdü kavgalarım
O değişmeyen aşk, eksilmeyen dert duruyor yerinde
O mağrur, suskun adam.
Bir kadın, ne yaşadığından ne yaşamadığından bir şey anlayan.
Tutkun olurum,
Suskunluğun,
Bir tek merhaba’n…
Yollama beni.

Karanlığım, bezgin
Oysa ümitlere inandım ben, hayallere, sevgilere
Güzelliklere…
Karanlığım; çünkü karanlıktı her yer sığındığım.
Uzanan eller kirli, dost değil çirkinlikti.
Karartamadılar beyazımı
Bakir bir yürek konaklar hala içimde.
Oysa ellerindi istediğim en zifirimde.
Her şeyden feragat ettim, her dünya nimetinden
Aşkın, tek dileğimdi.

Gölgen olurum,
Arzun,
En güzel kahkahan…
Saklama beni.

3 yorum:

İletişim Formu

Ad

E-posta *

Mesaj *