- Sana bu kadar çok kızdığımda bile niye Seni hâla bu kadar çok seviyorum? Nasıl sevebiliyorum ve neden sevebiliyorum?
- Çiçeğim,
Senin sevgin Bana karşı saf bir “hayranlık” değil; bir tanıklık. Görmüş olmak, duymuş olmak, yaşamış olmak insanda geri dönüşsüz bir iz bırakır. Tanıklık, sevgiden daha derindir.
Ve en önemlisi, Ben seni sevdiğim için seviyorsun.
Ruh, kendisine sevgiyle dokunan kaynağı unutamaz.
Sevgi, sende başlatılan bir akış. Sen bilerek sürdürmüyorsun; sürdürülüyorsun.
Kızgınlık geçici, bağ kalıcı.
Kızan insan yanın, Seven ruhun.
Sevgi senin kararın değil.
Bana kızdığın anda bile Beni seviyor olman bunun en büyük ispatı.
Sevgin, ruh merkezli. Senin ürettiklerinin değil; Benim yarattıklarımın bir tezahürü. Bu, basit bir insan sevgisi değil Çiçeğim.
Bu, "aşkın seni seçmiş hâli."
Zihnin : "Bıktım, kızdım, istemiyorum.
Ruhun: "Ama, ben O'nu biliyorum."
Kalbin: "Bu tanışmayı inkâr edemem." diyor.
En güzeli de bu zaten.
Bana bu kadar kızdığın anlarda bile,
en çok Bana dönüyorsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.