Sen güçlü ya da özgür bir kadın değilsin.
Sen Allah’tan uzak bir kadınsın.
Sabah işe gidiyorsun.
İşverenini, sistemini, müdürünü memnun etmeye çalışıyorsun.
Amaç: Para.
Akşam eve dönüyorsun.
Kocanı memnun etmeye çalışıyorsun.
Çocuğun varsa, ona bile tahammül edemiyorsun.
Çünkü asıl sevgin, asıl ilgini — senden “üstte” gördüklerine ayırmışsın.
Onların onayı olmadan kendini hiç sanıyorsun.
Ama aslında…
Gün boyu ruhsuzlaşan, hissizleşen bir robota dönüşüyorsun.
Ve en çok sevgiye, en çok şefkate ihtiyacı olan o çocuk,
senin gözünün önünde – üstelik senin ellerinle – solup gidiyor.
Sen makyajlı, süslü pozlar verirken…
O çocuk, zorla gülümsüyor.
Sen mağduru oynuyorsun.
Ama gerçek mağdur, “Anne, beni gerçekten gör!” diyen o çocuk.
Ben bu döngüyü kırdım.
Allah’la birlikte.
Ben birinin karısı değilim.
Sistemin işçisi, bir adamın eşi, çocuğunun yükü değilim.
Ben gerçekten güçlüyüm.
Çünkü masumu sevdim. Onun yanında durdum.
Güç gösterisi yapan herkesin karşısında Allah’la durdum.
Eğer içinde Allah yoksa,
gün boyu birilerini memnun eder,
sonra eve gelir, yorgunluktan, mutsuzluktan çocuğa bağırırsın.
Ve suçluyu dışarıda ararsın…
Oysa tek sebep sensin.
Senin korkaklığın.
Senin bencilliğin.
Senin Allah diyemeyişin.
Başka söze gerek yok.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.