SENİ SEVMEK KADERİM

Benim Cass Timberlane'ime ...

Bazen kim olduğunu unutuyorum.
Bu benim kabahatim.
Hayatımın unutmayı en çok istediğim kısımlarında olduğun için belki. Belki seni ne yaparsam yapayım kaybetmeyeceğimi çok iyi bildiğim için. Küsmediğin, kızmadığın, kıskandırmadığın, gitmediğin, çirkin oyunlara girmediğin, benden başkasını görmediğin, sevdiğin ve sadece sevdiğin için.
Kim olduğunu unutuyorum bazen özür dilerim. Yanı başımda olduğun için. Gel dediğimde uçtuğun, git dediğimde anladığın için. Başımdan geçenlerin, uğradığım haksızlıkların, duyduğum bütün acıların sorumlusuymuşsun gibi kalbimi onarmaya çalıştığın için. Her şeyini, eksiksizce kendini vermeye çalıştığın için. Unutuyorum bazen kim olduğunu, unutuyorum işte. 
Bu benim kabahatim.
Hiç söylemediğim, kuyruğu hep dik tutmaya çalıştığım halde bildiğin için korktuğumu insanlardan. Bütün çirkefimin arkasında cam kırıkları üstünde yürüdüğümü gördüğün için. Yalnızca yanında, yastığında olmakla bile sana dünyaları vermişim gibi davrandığın için daima. Kavgadan nefret ettiğin; ama dünyanın en kavgacı insanını sevebildiğin için. Kavga etmeyi öğrendiğin için uğruna... 
Bana benzediğin için zamanla... Benim yüzümden... Bana benzemeden benimle yürümek imkansız olduğu için... 
Bazen unutuyorum, üzgünüm. Anlatmadıklarımı anladığın için en çok. Benim hatalarımda bile benden ferman beklediğin için. Okuduğum kitaplardan fırlamışçasına temiz, iç geçirdiğim aşklardan sıyrılmışçasına aşık, baktığımda görecek, seslendiğimde işitecek, uzandığımda dokunacak kadar gerçek olduğun için.
Seninle acıyı bölüşebildiğim için. Güzel şeylerin büyük dilimini kendime ayırabildiğim için hakkımcasına. Acının dörtte üçünü sana. Karanlığın hepsini sana. Soğuğun, yalnızlığın, suçluluğun hepsini ve sevdiğin kadar sevilmeyişin kederini de... Sana...
Kim olduğunu unutuyorum bazen, beni bağışla.
Ne yaptığını unutuyorum. Ne kadar daha yapabileceğini. Dünyada başka bir sevenim olmadığını unutuyorum. Seni sevdiğimi unutuyorum. Bir nefes gibi muhtaç olduğumu sıcaklığına... Unutuyorum.
Dünyayı bir kenara, beni başka bir yana koyduğunu unutuyorum. Ellerimi kendi gırtlağımdan çözdüğünü, başımı ipin ucundan aldığını, hiç kimseye ve hiçbir şeye benzemiyormuşum gibi incelikle sevdiğini unutuyorum.
Yorgun ve yalnız ve yabancı ve bıkkın yüzüme bakarken gözlerinin içinin güldüğünü unutuyorum. Sabahtan akşama nasıl özlediğini unutuyorum. Nasıl dokunduğunu unutuyorum bazen, nasıl insanca. Benden öğrendiğini unutuyorum bildiğin kirli ne varsa.
Bu benim kabahatim.
Kendimi yüklüyorum sırtına ve dünyayla savaşmayı. Ekmek kavgasını, hayat koşuşturmacasını, var olmak telaşını. Unutuyorum senin de en nihayetinde bir insan olduğunu, yorulduğunu, sıkıldığını, üşüdüğünü, acıdığını... Kendimi ilk senin gözlerinde beğendiğimi unutuyorum. Bir çocukken bir çocuk büyüttüğünü unutuyorum. Bir çocukken bir dert büyüttüğünü aslında... Bir herkesin en sevdiği iken, bir kimsenin sevmediğini hakikatle sevdiğini unutuyorum. 
Kim olduğunu unutuyorum bazen benden hiç gitmediğin için. Kalbimi açıp okuyabildiğin için bir kitap gibi. Yaralarıma dokunduğun için acıtmadan, şefkatle. Bütün davalarımdan, bütün önceliklerimden bir fırsat bulup sana bakmamı beklediğin için hevesle ve sana her baktığımda eşsiz bir dost, sadık bir sevgili gördüğüm için belki de. Kalbini kayıtsız şartsız, sözleşmesiz imzasız, ebediyete kadar bana teslim ettiğin için. 
Hissetmiştim sanırım okuduğum onca kitabın içinde yalnız birine vurulurken... Alıp başucuma koyarken, ismini dilime pelesenk ederken... Böyle bir sevilmek dilemiştim içimden, henüz yoktun sen. Henüz hiçbir şey yoktu. Palavracılar yoktu, menfaatçiler yoktu, bunca kötülük yoktu.
Biliyordum bir Jinny olmadığımı elbette, asla da olamazdım. Sen girene kadar hayatıma, sanmazdım. Söyleseler inanmazdım. Bir gün çıkageldin. Hiç inanmadım hiç istemedim. Yordum, üzdüm, tükettim... Ama, gitmedin. Yerleştin.
Anladım zamanla. En çok da o akşam, kitabın son sayfasını, son satırlarını dinlerken çocuk gibi ağladığında. Cass'i en iyi sen anladığında... Seni Sevmek Kaderim dediğinde... 
Unutmamak için bu sözler, unuttukça anımsamak için. Kaybetmeyi beklemeden sarılmak için sımsıkı. Yarın ne olacağımız böylesine belirsizken, o eşsiz yüreğine hak ettiği değeri verebilmek için.
Seni seviyorum.
Senin beni sevdiğin gibi değil biliyorum; ama kendimce seviyorum. Artık hiç kimseyi sevmem dediğim yerde başlamış olarak sevmeye, artık kimseye kalbimi açmam, acziyetimi göstermem, bir köşede ölür giderim daha iyi diye düşünürken... Seviyorum. İçim minnetle ve hayranlıkla dolu. İçim güvenle dolu. İçim seninle dolu.
Artık unutmam.
Artık unutmayacağım.
Artık unutma Fidan.

"Kendi kendine dolaşan kedi gibi. Geceleyin karanlık ormanlarda yalnızlık duymasına duyar; ama elinde değildir. Her gölgeyi teker teker kendi görecektir. Başkalarının ona "Bu bir ağacın gölgesi, şu ayı gölgesi, öteki bir avcının gölgesi, şu da hayaletten başka bir şey değil." demesini dinlemez. Ben de öyle, ille kendim gidip göreceğim."
"Belki de Jinny onun karanlık, köhne evine Nisan aydınlığını getirmeye bir daha hiç gelmeyecekti."
"Cass içinden: Sevişenler hep böyle birbirlerini tırmalarlar, üzerler mi? diyordu. Öyle yapmasalar olmaz mı?"
"Bilmeyerek bunu ona ben mi yaptım? Her şeyde bana bağlı bir hale mi getirdim? Korkunç şey... Ne yapıp edip daha fazla insan görmesi için kandırmalıyım. Peki ama ya sonra onlardan fazla hoşlanır da sonunda benden uzaklaşırsa?"
"Jinny tam 2 gün bütün gayretini harcayarak melek gibi davranır, sabır gösterirdi. Üçüncü gün Cass bunun farkına varmadığı için yine kavga ederdi."
"Evde Jinny'nin bulunmayışı bir yokluk değildi. Sade orada olmasa iyiydi. Vardı, varlığıyla da korkutuyordu. Cass nereye gitse o da sürüne sürüne arkasından geliyordu. Sonra Cass dönüp arkasına bakıyordu: Yoktu."
"Kendi yalnızlığı kadar Jinny'nin yalnızlığını da düşünüyordu. Dünyadaki bütün yalnızlıkları düşünüyordu."
"Aşk dediği hayal uğruna ne kadar huzur ve emniyeti tehlikeye attığını biliyordu."
"On beş gün içinde Jinny, o kaçınılmaz barış antlaşmasını görüşebilecek kadar kuvvetlenmiş bulunuyordu. 
- Beni hala seviyor musun? Doğru söyle, diye sordu.
- Seni sevmekle ne ilgisi var ki bunun? Olup bitenlerden tiksindim, utandım; ama bu yüzden burnumun biçimi değişmediği gibi kalbimin biçimi de değişmedi.
- Sen beni ufacık bir ardıç kuşu sanırdın; ama değilmişim. Hayli dişi tilkiymişim ha, ne dersin?
- Öyle.
- Öyle mi?
- Öyle.
- Peki ama...
- Söyledim. Seni sevmemle ne ilgisi var ki bunun..."

(Alıntılar: Seni Sevmek Kaderim / Sinclair Lewis)