AYKIRI

Çünkü, içimden bile selamsız geçiyorsun. Aklıma gelişlerin alelacele. Rüyada emanetsin, düşte isimsiz. Yüzün kaldırımda ölü yatan bir kadının çığlığı. Gözlerin gözlerimde unutulmuş bir bakış. Çünkü, bütün yollarda ayak izlerin var sanıyorum ve dokunuyor yürümek tek başına anlıyor musun...

Çünkü, beni biliyorum beni. Filmin en güzel yerinde sönmesini ışığın, yarım kalan öpüşlerin kekremsi tadını, ıslaklığı derinden vuran gözyaşı kırılganlığını, hiçbir zaman kurulamayacak cümlelerin gizli öznelerini biliyorum. Çünkü, damdan düşer gibi düşüşümü biliyorum yaşamın tam ortasına. Ellerim iflah olmaz yabaniler, hislerim vahadan beter. Çünkü, ben galiba ölmüşüm bir zaman bir yerlerde. Beni bulan olmamış. Çürümüşüm içten içe ve sarılmışım sımsıkı dünyanın eteğine, sallanıyorum.

Çünkü, seni biliyorum.

Kapana kısılmışsın iki dudak arasında. Toplamak kolay olmamış yüz bin kere çiğnenen yüreğini yerden. Mevsim mevsim gezinirken kış olmuşsun haberin yok. Sürekli üşümen bundan. Tırnak cilasında bir ömür harcayan kadınlar sinmiş kirpiklerine. Hangi elinle verdiysen onu boş çevirmişler. Ne sebeple sevdiysen ondan vazgeçirmişler. Ne kadar çocuktuysan o kadar büyütmüşler...

Bu yüzden, sırf bu yüzden tozlu rafın birinde bakışan iki ayrı kitap gibi yasaklı oluşumuz. Aşkın sağından, özlemin solundan adil bir kıvılcım çakmaya koyuluşumuz. Bu yüzden ağacın en tepesinde yalnız bir elma gibi uzaklığın elime. Bu yüzden yok cesaretim kırmızına meyile. Bu yüzden aykırıyız.

İçimden bile selamsız geçiyorsun. Rüzgarsız gelmiyorsun aklıma çoğu zaman fırtına... Düşle gerçek arası bir yer, ha düştüm ha düşerim. Kanıma bir baksana dinmeyecekmiş gibi. Uysal bir vazgeçişle göçüyorum ümit ettiklerimden. Nasıl sessizce kapanırsa evlerin ışıkları bir bir, nasıl gömülürse karanlığa çıt çıkarmadan bir kent, öyle çekiliyorum. Dokunamadım zaten avuçlarına, çizgilerin hür. Ellerine değmedim. Hayal etmedim diyemem belki bir parça işte. Ama, hiç inanmadım. Hiç inanmadım.

Garipsemem, gemilerim uzaktan geçer benim hep. Çiçeklerim geç açar. Baharların uğramadığı olur. Güneşlerin doğmadığı, sabahların gelmediği... Ben böyle arada vurulurum kendimden olmayana. Işıltılı bakışların ardında gizlenen matem havasına tutulurum. Acının doygunluğunda kendini kutsayan neşeye tutulurum. Ne dediğini bilmeden sesine tutulurum börtü böceğin. Aşka tutulurum örneğin, herkes gibi değil başka tutulurum. Başlayan biter bilerek. Özleyen diner, kavrulan söner... Ağlayan susar elbet ve gelen gider...

Çünkü, sen şairi kötürüm bir şiire benziyorsun inatla, ben dertsoylu ressama. Ölçüsüz, uyaksız dolanıveriyorsun dilime. Çizgilerimi bozuyorsun haince ustalıkla. Yolları çıkmaz ediyor, renkleri solduruyorsun. Kış olup kış kalıyorsun, ben gece daha...

Çünkü, çalışmadığım yerlerden seviyorum seni ben. Bilmediğim dillerde özlüyorum. Çünkü, yan yana yakışmıyoruz bakınca kaderin penceresinden. Sen tutup aklımdan selamsız sabahsız geçiyorsun üstelik, içimden bile be içimden...