KAVGAKIRAN S-10

İKİ YABANCI

Ona ne kadarını anlatmam gerektiğini bilmiyorum. Tek bildiğim hepsinden korkacağı...
Çok uzun zaman düşündüm bunu. Karşımda iyi, dürüst ve seven bir erkek vardı. Beni sevmesine izin vermek bencillikti. Onu sevmekse aptallık. Sevginin, aşkın doyurulmayı bekleyen hırçın oyunlarına ne vaktim vardı ne gücüm. Yaşamdan ümidi ve damarlarımı kesmediğim her günü kâr sayıyordum. İçinde merdivensiz hapsolduğum kuyuya benimle çürüsün diye birini çekemezdim. Çekmek istememiştim.
Sevilmeyi de bilmiyordum üstelik. Birbirini sevdiğini söyleyen insanların hepsi kanlı bıçaklıydı. Beni sevdiğini söyleyenler hayatımı küle çevirmeden geçip gitmemişti içimden. Biri bana sevgiden söz etmeyegörsün, her yeri toz duman edecek bir depreme yakalandım sanıyor, her an her şey enkaza dönecekmişçesine tetikte yaşamaya başlıyordum.
Yıkıcı bir histi sevgi. Uğradığı yerlerde herkesi kılıçtan geçiren, taş üstünde taş bırakmayan, zulmüne zafer diyen despot bir hükümdar gibi. Nefrete inanıyordum. Öfkeye, acıya, düşmanlığa... En yakından gördüğüm, en iyi tanıdığım duygular bunlardı. Bir ruhu nasıl ele geçirdiklerini, bir bedeni nasıl komuta edebildiklerini, bir sureti nasıl zifiri siyaha çevirebildiklerini çok iyi biliyordum. Ama, sevgi... Adına sevgi dendiği anda o histen darbe beklemeye koyuluyordum. Aksi yönde davranışlarla karşılaşmak rahatlatmıyordu beni. Beklemeyi uzatıyordu sadece. O darbe mutlaka gelecekti... 
Kendim için endişeleniyordum. İyi kötü bir iş sahibiydim, Adil'le duygusal bir ilişkiye girmem işimi kaybetmeme neden olabilirdi. Bundan da kötüsü, ürkütücü bir hayatım vardı benim. Ağır kalabalık bir kentin en civcivli yerinde, görünmüyordum. Kenarda kalmıştım, ayak altıydım. Vardım, oradaydım, hep oradaydım. Aynı zamanda yoktum da. 
Beni, yaşadığım kuyuya inmeden sevemezdi. Karanlığıma girmeden, yükümü omuzlamadan, gözyaşlarıma dokunmadan... Öylece, bir köşede durup usul usul bitişimi izlemeyecekti elbette. Bir yanım ona güvenmek, inanmak, onu sevmek için sabırsızdı. Bir yanım korkak. 
Onca düşünmeden, tereddütten sonra karar verememiş olmaksa en kötüsüydü. Topu ona bırakmanın, sevgide becerisini izlemenin ve durumun gidişatı gereğince bir tavır takınmanın en iyisi olabileceğini düşündüm...
- Nereden başlayacağımı bilmiyorum. Bu yüzden bana bir şey sorarak işimi kolaylaştırabilirsin.
Defalarca bana bakışlarını yakalamıştım. Alışkın olmadığım, garipsediğim, pırıl pırıl bakışlar... Bu bakışların gerçek olma ihtimalinden de çekiniyordum olmama ihtimalinden de. Gerçekse, yeni bir savaş demekti bu. Üstelik savaşların en ağırı, en sıkıntılısı, en bozguncusu. Değilse tutunmayı ümit ettiğim son dal kırılmış, direnişine sığındığım son kale düşmüş demekti. Şimdi; karşımda omuzları çökmüş, tebessümü bıçak gibi kesilmiş olan bu adamın gözlerinin derinlerine baktığımda görüyordum ki gerçekti...
- Bana bir şey sor.
Bana bir şey sormak zorundaydı; çünkü hikayemin neresinden tutarsam tutayım dağılacaktım.
- Yalnız olduğunu görüyorum. Parmağında yüzük de yok. Bu evliliğin sürmediğini, süremeyeceğini anlıyorum tabii. Sana şimdilik sormak istediğim tek şey...
Onun için de zor. Onun için benim için olduğundan daha zor belki de.
- Evet?
- Onu seviyor musun?
- Hayır.
Hayır'ı şüpheye yer bırakmayacak kadar kesin söylemeye çalıştım. Adil'in gözbebeklerinde kısacık bir an da olsa parlayan ışığı görünce başardığımı anladım. Beni dinlediğinde buna kendi kanaat getirecekti zaten. Yine de konuşmanın ikimiz için de zor olduğunu görüyor, soru işaretleriyle, kaygılarla, kırılması an meselesi umutlarla dopdolu bu saatlerin kendi payıma olan kısmını onun için kolaylaştırmaya ve netleştirmeye çalışıyordum.
- Başka bir şey sormayacağım. Seni dinlemeyi tercih ederim. Tabii anlatmak istersen.
- Anlatmak istiyorum. Sadece ne kadarını anlatmam gerektiğini kestiremiyorum.
- Hepsini anlat.
- Hepsini mi?
- Evet.
Hepsini öğrenmek istiyordu. Ben bu yüklerin bana ait olduğunu artık kabullenmiş, ezile ezile de olsa taşımaya çalışıyordum. Şimdi sıra onun bunları öğrendikten sonra kendi adına karar vermesindeydi. Yutkundum. 
İki yabancı gibiydik. Azgın denizin ortasında tutunacak bir şeysizdik. Birbirimizi görüyorduk. O bana yüzmek istiyordu, ben su üstünde kalmak için dövüşüyordum dalgalarla. Karar vermesi gereken Adil'di. Benimle yüzebilir miydi? 
Yalnız mı gidecekti? Benimle mi...

(sürecek)