Ne büyük suçlar işlemişim Ya Rabbi.
Müzik dinlemişim.
Kitap okumuşum.
Gerekmedikçe, içimden gelmedikçe konuşmamışım.
Film izlemişim.
Şiir yazmışım.
Dans etmişim.
Gülmüşüm.
Herkese sevgiyle yaklaşmışım.
Kimseyi incitmemişim.
Ve adımı deliye çıkarmışlar.
Ben Allah’la yaşadım.
O da beni kimseye minnet ettirmeden;
sapasağlam, berrak, temiz ve güzel bugüne getirdi.
Hiçbir kötülüğe bulaşmadan.
Kimseyi incitmeden.
Ruhla yürümüşüm.
Ruhla yaşamışım.
Ne yaptıysam ruhla yapmışım.
Çünkü âşık olmuşum.
Gerçekten âşık.
“O var” demişim.
“Daha fazlası olmalı” demişim.
Bu kadarla sınırlı olamaz.
Gururu da sevmişim,
onuru da,
gözyaşını da,
tebessümü de,
kahkahayı da,
hüznü de,
neşeyi de.
Yalnız bunlar mı?
Yemeyi, içmeyi, yüzmeyi, yürümeyi, film izlemeyi, dans etmeyi, müziği de sevmişim.
Hem de kimseye hizmet etmek zorunda kalmadan.
Kimseye tek bir “teşekkür ederim” borçlu olmadan.
Eğer bunun adı özgürlük değilse, nedir?
Mutluluk değilse, nedir?
Zaten tam da bu yüzden saldırdınız.
“Bu kadın bize benzemiyor” dediniz.
“Bizim gibi huzursuz değil.
Bizim gibi kendini eksik hissetmiyor.
Hep hâlinden memnun.”
“Biraz kurcalayalım da merkezinden kaysın.”
“Olmazsa deli der geçeriz.”
Deyin.
Ben iftiralarınızı sözle değil, hâlimle çürüttüm.
Çünkü ben hakikatin tarafındayım.
Allah’ın avucundayım.
Ve bundan çok mutluyum.
Otuz sekiz yıl denediniz.
Ağzıma bir sigara bile sürdüremediniz.
Etmediğiniz hakaret kalmadı.
Ama benden bir küfür, bir çirkinlik, bir kötülük çıkaramadınız.
Yerinizde olsam susardım.
Belki de ağlardım.
Ama siz gözyaşının ne olduğunu bilmiyorsunuz.
Yine de üzülmeyin.
Allah isterse size de yeniden “hissetmeyi” lütfeder.
O benim meselem değil.
Ben kurtuldum.
Hem de öyle böyle değil.
Allah-u Ekber.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.