Lisede din kültürü dersinde, Bahaddin Hocam’ı tanımıştım. Onun derslerinde sadece bilgi değil, aynı zamanda ışık vardı. Ben o yıllarda evde babam, abim gibi yakınlarımın sürekli baskısıyla yaşıyordum. Namaza, Kur’an’a, hatta Allah’a yönelmek istediğimde alay ediyor, engel oluyor, “ders çalış, test çöz, ev işi yap” diyerek önüme set koyuyorlardı. İçimde Allah’a bir özlem vardı, ama ev ortamında o özlemi yaşamak imkânsızdı.
İşte bu yüzden okulda Bahaddin Hocam’da gördüğüm ışık benim için çok kıymetliydi. Ben sürekli sorular sorardım; o da her defasında sabırla yanıt verir, teneffüslerde bile bana ders anlatırdı. Sadece öğretmenim değil, kalbime dokunan bir rehber olmuştu. Ve bir gün bana bir Kur’an hediye etti. O anı asla unutmadım.
Yıllar sonra, Allah bana bütün kitapları, diplomaları, ehliyetimi, fazla eşyalarımı bırakmamı, atmamı emretti. Ben de attım. Arkama dönüp baktığımda fark ettim ki, elimde kalan tek kitap Bahaddin Hocam’ın bana hediye ettiği o Kur’an’dı. Allah sanki bana, “Bu ışığı sana Ben verdim, sen de sakladın” demek istemişti.
Şimdi 37 yaşımda, Allah bana “Yaz çiçeğim” dediğinde, herkesin bana deli, anormal, yalancı gözüyle baktığı bir ortamda yine Bahaddin Hocam, sevgisi ve desteğiyle Vedûd’un ışığını bana yansıttı. Mesajlarıyla bana güç verdi. Ve ben anladım: Vedûd olan Allah, kullarına sevgisini bazen bir öğretmen eliyle, bazen de yıllar sonra gelen bir mesajla gösteriyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.