MEHMET PİŞKİN'İ ANLAMAK

Hayatına son verdiğinde interaktif sözlüklerde yazıyordum, epey aktif bir şekilde hem de. Hakkında yaptığım yorumları hatırlayınca üzülüyorum. Gecikmiş bir saygı yazısı olarak kaleme alıyorum bunu. Özür belki de.
5 gün önce intihar notu olarak çektiği videoyu izledim tekrar. 5 gün önce evet, bir şey buna itti beni. 2014'te din kitap işleri yüzünden belli bir güruhla birlikte "şımarık, ukala, artist, günahkar, dinsiz" vs sıfatlarla yaftaladığım, artık hayatta olmayan o insanı, bu sefer seyrederken anladım. Ve ağladım.
Geride bıraktığım yıllara bakınca her şeyin çok farklı olabilirmiş; ama olmamışlığını görüyorum. Bunun elbette birçok sebebi var. O sebeplerden biri de 'din' ile bir şekilde içli dışlı olmam ve bunun beni 'ötekilere' karşı birçok dinle içli dışlı kişi gibi acımasız yapmasıydı. Bana ya da herhangi birine herhangi bir zararı olmamış, ölmeye giderken bile naif, ince, hoşgörülü, anlayışlı bir insanı, sırf benim durup düşünmeden biat ettiklerime inanmıyor diye, en hafifiyle yukarıdaki ifadelerle nitelendiriyordum. Yanlış yapan bendim. Kötü olan bendim. Kaba olan bendim. Acımasız olan, bilmeyen, öğrenmeye çalışmayan, düşünmeyen, sorgulamayan ve ölmeye giden hatta o an çoktan ölmüş olan bir insanı yerden yere vuran yine bendim.
Dinlerin, kitapların ve beraberindeki her şeyin insanların uydurması olduğuna emin olduktan sonra aklıma geldi Mehmet Pişkin. Bir şey tetikledi bu akla gelmeyi tabii ki. Acıya karşı eskisi kadar güçlü hissetmemem kendimi belki de. Hiçbir şeyin düzelmeyeceğini; çünkü her şeyin temelden bozuk olduğunu, dünyanın en iyi ihtimalle 'böyle' kalacağını görmem... Kaderciliğin sorumluluklardan kaçmak isteyenlerin bir sığınağı olduğunu kavramam... Kaderde bu vardı oldu diye düşünüp çözüm üretmeye yanaşmayan ve kimseden de çözüm istemeyen insanlarla kuşatılmış olduğumuzu, bu kuşatmanın da son nefesimizi verene kadar kalkmayacağını anlamam...
Ben çookk uzun zamandır hayattan herhangi bir keyif almıyorum. Bunu her yazdığımda çok bilmiş insanlar bana "Sen de olduğun şekilde keyif alıyorsun demek ki." gibi bir şeyler yazdı. Olduğum şekil, yani hiç arkadaş, hiç iletişim, hiç hayat, hiç konuşmak, hiç toplum, hiç insan ilişkileri, hiç umut, hiç gerçek bir mutluluk hissi, hiç heyecan, hiç coşku, hiç tutku, hiç neşe... Okurken ne kadar keyif aldınız değil mi? Bunu bir de yaşadığınızı düşünün şimdi.
Eğer sadece kendi acılarımı duymuş, duyuyor, duyacak olsaydım bir şekilde hem içeride kalıp hem onlarla başa çıkabilirdim. Ama, her acıyı duyarak içeride kalamıyorsun. Beynin ve kalbin yorgunluğu çoğu kez vücuda sirayet ediyor. Anlatamıyorsun, anlatabilsen de anlayabileceklerini sanmıyorsun. Kendini güvende ve huzurlu hissettiğin olabilecek en yerleşik düzende, kendin gibi kalmaya çalışarak, hayatta ve ayakta kalma uğraşı vererek varlığını sürdürüyorsun.
Bir tek şeyle açıklamam gerekirse ben Yaratıcı'nın karşısına geçeceğim günü bekliyorum. Bana iyi bir açıklaması olduğunu düşünüyorum. Sevmesem de kitapları, filmleri yarıda bırakabilen biri değilimdir, bunu çok nadiren yaparım. O yüzden hala buradayım. Açıklama eğer bu taraftaysa, ileride bir yerlerdeyse onu kaçırmak istemem. Emin olduğum bir şey varsa o da bana bunca acılar çektirdikten, duyumsattıktan sonra elime bir ödül tutuşturup avunmamı bekleyecek kadar garip bir Yaratanım olmadığı. Bir çocuğu önce tekme tokat dövüp sonra eline şeker tutuşturmak kadar mantıklı bir şey bu. Ancak o kadar mantıklı yani.
Ben Mehmet Bey kadar naif, ince, insan sevgisiyle dolu ve dünyayla barışık biri de değilim. Kavgacıyım. Hırçınım. Yani onu anlamamda onunla aramda herhangi bir benzerlik kurmuş olmam diye bir şey söz konusu değil. Aklını kullanmış, kendisine anlatılan masalların masal olduğunu idrak etmiş, sırf "sonra" korkusundan hayatına devam eden ve dünyayı kendine de başkalarına da zehir edenlerden biri olmamış. Tıpkı yaşadığı gibi zarifçe, naif bir şekilde, suçlanacak çok şey ve çok kimse olmasına rağmen kimseyi suçlamadan hayatına son vermiş... 
"İnce bir insan olmak benim için çok önemliydi; fakat artık takatim kalmadı, başa çıkmakta zayıf kalmışım ve kendimi toparlamakta zorlanıyorum... O konudaki ışığı kaybettim açıkçası."
Bütün önceliği iş, aş, aşk, zevk, neşe, yani "ben" olan birileri için ne kadar sahte sözler değil mi?
Değil.
Dinlerin insanları birbirine düşman etmekten başka hiçbir getirisi yok. Geçmiş yıllarımda eğer bir din öğretmeni tarafından kafam bu tür şeylerle doldurulmasaydı mesela, bunu çok daha önceden idrak edebilirdim. Mehmet Pişkin gibi insanlara ön yargıyla, kafama kalbime kazınmış saçmasapan bir öfke ve kinle değil; doğru dürüst bakabilirdim. Başka insanlarla örülü başka bir hayat kurabilirdim kendime. Sürekli bir arafta sıkışmışlık duygusuyla yaşamazdım. Hepsini buraya yazamayacağım, azıcık düşünebilen biri bunları zaten anlar. Yani her şey farklı olabilirmiş gerçekten... Ama, olmamış. Olmadı.
Dünya daha iyi bir yer olmayacak. Gerçek bir kalbi olanlar acıyı derinden duymaya devam edecek. O ışığı kaybedenler ama kızgın ama sakin çekilecek sahneden. Benim gibi, açıklamayı kaçırmak istemeyenler ve her şey mantıklı bir şekilde kendisine açıklandığında hayranlıkla "Hıııııı...." diye kafa sallayacak olanlar bir şekilde nefes almaya devam edecek.
Geri kalanlar? Onlar da hep yaptıkları gibi mantıksızca, anlamsızca kin gütmeye, her şeyi kırmızıya olmadı siyaha boyamaya devam edecek.
Karanlığın dünyasında ince bir insan olarak çok yol katetmişsiniz Mehmet Bey. Bu birçok tamamlanmış hayattan daha kıymetli bir şeydir. 
İnsanlara gelince... Çoğunluk, acılar çektirdiği için hesap vereceği günü bekliyor. Tanrı'ya hesap vereceklerini düşünüyorlar.
Bazıları da sadece acı çekiyor. Seçmedikleri bir dünyaya gelip seçmedikleri acılarla kavruluyorlar ve tekme tokat dövüldükten sonra şeker yiyip mutlu olabileceklerini sanmıyorlar.
İşte onlar hesap vereceği değil soracağı günü bekliyor.
Yani bütün mesele acıyı çektiren mi yoksa çeken tarafta mı olduğunda gizli.

Anısına saygıyla...