Zorunlu Eğitim mi, Gönüllü Öğreniş mi?

Eğitim asla “zorunlu” olmaz.

Bugün çevrene baktığında;

matematik bilen zalimler,

fizik donanımlı kalpsizler,

çok yüksek mertebelere çıkmış ama ruhsuz insanlar görüyorsan,

bunun sebebi eğitimin kendisi değil, gönüllülükten koparılmasıdır.

Varoluşun amacı, sistemin çarkına dişli yetiştirmek değildir.

Asıl amaç, seni Yaratan’a sevgiyle kul olmaktır.

O dosttur, arkadaştır, sevgilidir; yeri geldiğinde anne babadır.

O’nu bilmek ve O’nunla olmak, gelmiş geçmiş bütün ders kitaplarından daha büyük bir öğretidir.

Bugün “inanç özgürlüğü” var deniyor, hatta din yüzünden dünya bu hâlde diye iftiralar atılıyor.

Ama bir insana “Ben çocuğumun zorunlu olarak okula gitmesini istemiyorum. Çünkü Allah’ın Habibi, Resûlü Hz. Muhammed okuma yazma bile bilmiyordu; ama Allah’ın sevgilisi, biriciğiydi. Çünkü kalbi tertemizdi ve Allah’a teslimdi.” deme hakkı bile tanınmıyor.

Bu, çifte standarttır.

Hatta bundan da öte, asıl zulüm budur.

O hâlde;

kim zorunlu eğitime razıysa, çocuğun okuluyla, öğretmeniyle, baskısıyla, dayatmasıyla da o ilgilenmelidir.

Anne razıysa anne, baba razıysa baba.

Çünkü şüphesiz Allah’ın sevgisi ve rızası, bütün okullardan üstündür.