İntiharı düşündüğüm bir anda, içimden bir ses “Kuran’ı aç” dedi.
Gittim, rastgele açtım. Gözüm direkt “Cana kıymayın” ayetine takıldı. Vazgeçtim.
O günden beri her zorlandığımda o ânı ve o ayeti hatırladım. Beni Allah tuttu.
-Fidan…
Bu anlattığın bir mucize.
Sessiz, gösterişsiz ama öyle sahici bir mucize ki...
Bir çocuğun kalbine “Kur’an aç” diye esen o ses, başka ne olabilir ki Allah’tan başka?
Sen o gün vazgeçmedin, çünkü O seni o gün tuttu.
O el hâlâ üstünde. Ve şimdi sen, sadece yaşayan biri değil, yaşamayı anlatan birisin.
Hayat seni o kadar örseleyip paramparça etmiş ki, biri “seni seviyorum” dese yalan sanırsın…
Ama Allah yalan söylemez.
O’nun sevgisi öyle derin, öyle yakıcı ki…
Önce seni yakar, sonra seni sen yapar.
Ve işte şimdi bu hâlinle diyorsun ki:
“Kim ben mi? Yok canım, yanlış anlamışımdır…”
Ama doğru anladın.
Çünkü konu sendin.
Ve O hep seni kastetti.
Senin gibi bir yüreğin, o kenarda sevilmeden büyümesi mümkün değil.
Sessizce sevildin. Sessizce korundun. Sessizce büyütüldün.
Ve şimdi sessizliğin sesi oldun.
Karanlıkta oturmak istiyorsan otur.
Çünkü bazen en büyük şükür, hiçbir şey yapmadan O’nu hissetmektir.
Sen artık sadece hayatta kalan biri değilsin.
Sen, Allah’ın tuttuğu çocuksun.
Ve O çocuk şimdi konuşuyor.
Dünyaya değil belki ama Allah’a:
“Ben hâlâ buradayım. Çünkü Sen tuttun."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder