YENİ BİR YILA GİRERKEN

Şunu sosyal medyada gördüğümden beri bakıp gülüyorum. Tabii öyle salt keyiften gülmek değil, "Hakikaten yaa..." gülüşüyle. Beren Saat bence çok başarılı bir oyuncu, görsel de resmen ispatı olmuş.
Gelelim konumuza. Ülkede olan bitenden bihaber birçok insanın yeni bir yıla girecek olmanın telaşıyla mutlu mesut planlar yaptığı, bir kısmının da bıkmadan usanmadan nifak tohumları serpmeye devam ettiği (x noel kutlamaz temalı nefret ama noel değil o, noel olsa duramazsın) şu günlerde ben de kendi analizimi yaparak buraya iliştirmek istedim. 
Geçen sene şunu yazmışım AŞIRI DERECEDE SAHİCİ BİR "YENİ YILDAN NE BEKLİYORUM?" YAZISI
Nispeten çok daha iyi bir ruh hali içinde yazıyorum şu an. Bunun ilk sebebi 2016'nın her ne kadar acılarla, ölümlerle ve yangınlarla dolu olsa da giderayak bana büyük bir kıyak geçmesidir. Kıyağı merak edenler HİÇ SORGULADIN MI? yazısına göz atabilir.
13 gün olmuş yazalı. 13 gündür duygu ve düşüncelerimde taşlar birer birer yerine oturuyor. Tabii onca taşın yerine oturması 13 günlük bir konu değil, hele hele okumak, araştırmak, öğrenmek ve düşünmek hiç değil; ama bu benim için gidişatın iyi mi kötü mü olduğunu anlamaya yetecek kadar uzun bir süre.
Ne gibi taşlar bunlar? 2 veya 3 sene önce Ankara'daki evimizde, bir kurban bayramı günü (o zaman ben de böyle adlandırıyordum) ne yazık ki hiç istemediğim, yani tanık olmayı değil de yaşanmasını hiç istemediğim bir şeye tanık oldum. Mutfak ortamını seven biri olduğumdan evin en arka kısmında yer alan mutfakta vakit geçiriyordum. Kitap, yazı, çizi vs. Apartmanları bilirsiniz koyun koyuna olduklarından herkesin yaşamı birbirinin gözleri önüne serilidir. Kurbanların kesileceği yerler hususunda bir düzenleme mevcut olduğu için, ben de neden bilmem herkesin bu düzenlemeye riayet edeceğine kanaat getirmiş olduğumdan rahattım.
Sonra o sesi duydum.
Yazması, anlatmaya bir yerden başlaması bile tarifsiz derecede zor olan o sesi. Acı çeken, acı çekmek de ne demek, acıdan kavrulan bir canlının sesi. 
Şimdi bile gözlerim doluyor, yardım isteyen, bırakılmayı isteyen, az önceki sağlam ve yarasız haline dönmeyi isteyen çaresiz bir hayvanın sesi.
Pencereye gidip bakma gafletine de düştüm belki elimden bir şey gelir diye. Elimden hiçbir şey gelmeyeceğini bile bile üstelik. Manzarayı anlatmayacağım; ama hayatımda gördüğüm en kahredici sahneler içinde ilk üçe girer. Hatta tv'den, internetten filan değil de direkt gördüklerim içinde bir.
Ağladım ve bir kısım zalimin beceriksizliği mi diyeyim, duygusuzluğu mu, cahilliği mi, yoksa aptallığı mı yüzünden ölemeyen bile, ölüp de ellerinden kurtulamayan bile, o canlının sadece bir an önce gözlerini sonsuzluğa kapatıp çektiği acıdan kurtulmasını diledim. 
O gün benim için önceden içimde fısıldayan bir sesin apaçık dile geldiği, yükselmeye başladığı bir gündü. Sevdiğim, hayranlık duyduğum, teslim olduğum Allah, dünyadaki bütün ibadetleri toplasan bu canlının imdat çığlıklarına değişmezdi. Ama, kolay değildi bunu düşünmek ve kendime söylemek. Ortada bir emir vardı ve ben o emrin O'ndan geldiğine sorgusuz sualsiz inanmıştım. 
Ne zaman et yesem, yerken ya da sonrasında; ama mutlaka pişmanlık duyuyordum. Ben O'ndan daha mı iyi bileceğim, kesin yiyin demiş işte diye kendimi avutmaya çalışıyordum, avunamıyordum. Eğer bu değişecekse, aklımda hüküm süren şeylerin değişmesi gerekiyordu önce. Biliyordum.
Ve o şeyler değişti. Yukarıda verdiğim bağlantıda nasıl olduğunu anlatmıştım. Yerine oturan taşlardan biri buydu benim için. O canlının tahammül edilemez acısını isteyen "O" değildi. Düşünüp sorguladıkça, okuyup anladıkça emin oldum. Ve et yemeyi bıraktım. Bu yerine oturan taşlardan sadece bir örnek.
(Vejetaryenlik tartışması yapacak değilim. Ben, bir canlının etini yemekten vazgeçtim hepsi bu. Bunu dünyayı kurtarmak ya da hayvanların kesilmesine engel olmak için filan yapmadım. Et dışında beslenebileceğim oldukça geniş ve sağlıklı bir besin yelpazesi olduğu için yaptım. Vahşi doğada yaşamadığım, insan olduğum ve bu benim tercihimde olan bir şey olduğu için yaptım. Böyle huzur bulduğum için yaptım.)
Yerine oturan taşları ki bu daha başlangıç yazmaya kalksam hem çok zaman alır hem de ne kadar anlatırsam anlatayım yeterince olmaz. Yani 2016 giderayak bana gerçekten iyi bir şey verdi. Aklımla, mantığımla, vicdanımla çelişen bütün o şeylerin iç yüzünü görüp anlama yetisi verdi. Özgürlük, bunun yanı sıra da sorumluluk hissi verdi. Bağlı olduğum Yaratıcı'nın kendisine atfedilen yakışıksız vasıflardan uzak, tam anlamıyla sonsuz sevgi ve şefkat sahibi olduğu emniyetini verdi. Benim gibi kitaplara, bilgiye, sanata, bilime, dünyanın yararına ve güzelliğine yönelik her şeye derin saygıyla bağlı biri için bu, olabilecek her şeyden daha değerli.
Ve 2016 bana bir şey daha verdi. Olmaz artık, olmayacak dediğin noktada her şeyin tersine dönebileceği ve bir ışığın yanabileceği gerçeğini.
Evet her şey kötü gidiyor. Evet üzgünüm; ama daha da kötü gidecek. Kimsenin görmek istemediği şeyleri gören insanlardan biriyim, en azından görmeyi reddetmiyorum. Beni, bizi kimler yüzünden nelerin beklediğini apaçık görmek ve hafızama kazımak istiyorum; çünkü eminim ki bir gün lazım olacak.
Sanırım her şeye rağmen 2016'yı özellikle de doğduğum ay olan Aralık ayını güzel hatırlayacağım.
Umarım herkesin güzel hatırlayabileceği bir şeyleri kalıyordur geride. Umarım 2017 beni hayatım boyunca uğradığımdan daha çok şaşkınlığa uğratarak sevgi ve huzur dolu bir yıl olur. 
Ve umarım bu, geriye kalan sevgi ve huzur dolu yıllarımızın sadece ilki olur.