BAT DÜNYA KOP KIYAMET

Tarih tekerrürden ibaret der dururuz. Öyledir de zaten. Çünkü, insan aynıdır değişmez. Vahşidir. Bencildir. Kolaycıdır. Fırsatçıdır.

Ülkenin dört bir yanından ölüm haberleri geliyor. Her gün şehit veriyoruz. Her gün de, bütün bu şuursuzluk halinin zerresinde payı bulunmayan çocuklar kurban gidiyor kör kurşunlara, top mermilerine.

Aklını kaçırmış bir çoğunluğun ortasında bir avuç iyi ve vicdan sahibi canlıyız. Dertleri yalnız bizimle ve birbirleriyle değil. Nefes alıp veren her şeyle. İnsana, hayvana, doğaya, iyiliğe ve güzelliğe düşmanlar. Gülen, eğlenen, bir anlığına da olsa mutlu görünen herkesi yok etmek istiyorlar. Tekil haliyle koca bir hiçten fazlası olmayan bir yığın alçak, bir araya geldi mi kendini dünyanın hakimi sanmaya başlıyor ve kim bilir neyin hıncını çıkarıyor rastladığı her şeyden.

Niye bütün bunlar? Bu dünyadan ne Nemrutlar ne Firavunlar ne Karunlar geçti. Ne kaldı kibirlerinden, övündükleri servetlerinden, dünya hazinelerinden geriye? Doymak bilmeden yaşayıp öldüler de ne oldu... Nereye kadar zulüm nereye kadar kan nereye kadar vahşet...

Hiçbir şey düzelmeyecek dediğimde umutsuzluk sergilediğimi düşünüyorsunuz. Hayır. Gerçeğin altını çiziyorum yalnızca. Hiçbir şey düzelmeyecek hatta tıpkı bugünlerde olduğu gibi daha da kötüleşecek. Yine birileri çıkıp birilerini diri diri yakmaya çalışacak. Yakacak... Yine toplanıp el birliğiyle savunmasız bir bedeni parça parça edecekler. Yine kendi menfaatleri ve hırsları uğruna en hassas noktalardan tutacaklar yakaları.

Cehalet bitmez. Kurnazlığın, fırsatçılığın, hırsın bir bitişi yok. En masum en iyi olanımız beynini bunlarla meşgul etmeye dahi gerek görmeksizin adam sendeci haliyle keyfine bakanımız. Daima ne kadar iyi olduklarından dem vurup sahip olduğumuz tek dünyayı daha iyi bir yer haline getirmek için tırnağını bile kıpırdatmayanlar. Tırnağını kıpırdatmadığı sırada varıyla yoğuyla küçücük de olsa iyi bir şey yapmak için savaşanların ayağına dolananlar...

Diyeceksiniz ki bizim elimizden ne gelir? Çok... Çocuklarınızı en iyi giysilerle en iyi yiyeceklerle en iyi koşullarda yetiştirmenin çabasını verdiğinizin dörtte biri kadar; iyi, dürüst ve ilk fırsatta kokusu çıkmayacak bir birey olarak yetiştirmenin çabasını vermiş olsanız mesela... Bu kadar düşmeseniz dünyanın esasında beş para etmez maddelerinin ardına... Benim kalbim temiz deyip deyip fitneye fesada kire boğmasanız her yanı...

İnsanlara güvenimi yitirdim. Belki de hiç duymamıştım; ama yeni fark ediyorum. Anlamsız pembe düşler, gerçeği yansıtmaktan uzak beylik laflar hiçbir işe yaramadı, yaramıyor, yaramayacak.

Dünya daha iyi bir yer olmayacak; çünkü istemiyorsunuz olmasını. Onu daha iyi bir yer haline getirmeye çalışanların yolunu kesiyorsunuz. Arabalarınız, evleriniz, kendi çocuklarınız, halılarınız ve mobilyalarınız değerli bir tek. Gerisi midemi bulandıran sahte iğrenç duyarlılık şovları...

Zor da olsa alıştım ben. Kabul ettim. Kabul etmek bundan duyulan acıya son vermiyor, aksine bunu bilerek yaşamanın, daha doğrusu yaşamaya çalışmanın kederini, güçlüğünü, keskinliğini tarif etmem imkansız. 

Vücudu cayır cayır yanarken dizlerinin üzerine çökmüş gözlerini yummuş çocuğun görüntüsünü silemiyorum mesela beynimden. Açlıktan, susuzluktan bir avuç kemiğe dönmüş el kadar bebenin yüzünü. Boynuzu kesilmiş gergedanın bakışlarını... Onu tutsak ettikleri yerden kaçtı diye vücuduna sayısız kurşun deliği açılan filin ağlayan gözlerini... 10 yaşındaki kızının cesedini kokmasın diye buzla ovalayan annenin görüntüsünü. 35 günlük bebeği ölmeye bırakan kudreti. Fırına kapatılan kediyi, tekme tokat dövülen tecavüze uğrayan köpeği, taşlanarak öldürülen kadınları, parçalanarak öldürülen kadınları... 

İyi görünen, eline geçen ilk fırsatta yağmanın, vahşetin, cinayetin bir parçası olmaktan çekinmeyen insanların kontrolden çıkmış yüzlerini de. 

Kıyametin kopması gerektiğine inanıyorum artık. Hiçbir dinin hiçbir kitabın hiçbir inancın şu saatten sonra bir mazlumun, bir masumun, günahsızın çekeceği en ufak acıya değmediğini düşünüyorum. Hiçbir imtihanı bu acıları yaşatmaya, yaşatılmasına göz yummaya değer bulmuyorum. Artık dinle avunamıyorum. Bütün bunlar olup biterken seyirci kalmanın adına sabır diyemiyorum.

Suçlu mu arıyorsunuz? Lütfen aynaya bakın. Aynaya bakmak da kesmez artık. Aynaya girin. İçinizdekini görünceye kadar durun içeride. Kendi kendinizle bir baş başa kalın hele. Ruhunuzda gerçekte ne olduğunu bir görün. Dünyayı duyarsızlığınızla, çıkarcılığınızla, fırsatçılığınızla neye sürüklediğinizi görün.

İnsanları sevmiyorum. İnsanlığı seviyorum. İnsanın olabileceği, olma kudretini ruhunda bir yerde barındırdığı şeyi seviyorum; ama olabildiğinizi, olmakta direndiğinizi sevmiyorum. Sevemiyorum.

Hiçbir şey vadetmiyorum. Önermiyorum. Umuda sevk etmiyorum. Pembe düşlere itmiyorum. Kötüydünüz. Kötüsünüz. Ve hep kötü olacaksınız.

Hep öldürmek, yakıp yıkmak, daha fazlasını daha iyisini almak için bir bahaneniz olacak. Vicdanınızın sesini bastırmak için hep kelimeleriniz, haykırışlarınız. Bakar körler gibi dolanacaksınız ortada. Duyduğunuzu, gördüğünüzü, anladığınızı ve hissettiğinizi iddia edecek; ama her ölüme, her vahşete dil, din, ırk, makam, sınıf, kültür gibi aptal bir gerekçe uydurup çekileceksiniz köşenize.

Bencil, duygusuz, fırsatçı, maddeci çocuklar yetiştirmek ve adına "vatana millete hayırlı evlat" demek için.

Deliler gibi istediğim halde bir çocuk sahibi olmayı sürekli erteliyorum. Doğmamış çocuğumu kıyımlarınızdan, kötülüklerinizden, oyunlarınızdan, pisliğinizden korumaya çalışıyorum. Bir gün size benzeme ihtimalinden koruyorum. Bana benzeme ihtimalinden koruyorum. Ya benim gibi olur da bütün bu çıldırmış insanların birbirine ve dünyaya yaptıklarını tüm çıplaklığıyla görüp her zerresinde hissederse diye korkuyorum. Bebeklerinizden bu canavarları nasıl yarattığınıza bakıp olmayan ümitlerimi yeniden kaybediyorum.

Tarih tekerrürden ibaret; çünkü insan bencil, açgözlü. Doyumsuz, tatminsiz ve riyakar. Çünkü, bugün şu an hiçbir ama'nın bu cümleleri aklayamayacağı, hafifletemeyeceği kadar tiksiniyorum insanlardan. 

Dünya daha iyi bir yer olmayacak; çünkü olmasını istemiyorsunuz. Dinleriniz, ırklarınız, kaç ölüp kaç öldürdüğünüz, vicdanınızı rahatlatmak üzere bulduğunuz hiçbir metot da azaltmıyor tiksintimi. İlk fırsatlarda hep kendine yontan bilincini kaybetmiş bir çoğunluksunuz ve oynamayı beceriyorsunuz hepsi bu işte.

İsrafil Sur'a üflesin artık. Kıyamet kopsun. Allah'ın kıyameti insan denen yaratığın hayattayken kopardığından daha korkunç değil. Eminim.