ANNEMİ İSTİYORUM

Annemi gördünüz mü?

Ben artık görmüyorum da.

Şey... Öldüm mü ben acaba? Ellerim üşüyor. İçimde ısınmayı bekleyen kocaman bir dünya var. Rengarenk misketlerim yeşil kutuda saklı. Kutu annemlerin odasında karyolanın altında. Orada bir de gökyüzünde süzülmeyi bekleyen güzel mi güzel uçurtmalarım duruyor.

Elimi tutar mısınız lütfen? Korkuyorum. 

Günlerdir gecelerdir korkuyoruz biz. Sadece bilgisayar oyunlarında ve kovboy filmlerinde gördüğüm silahlar üstümüze kurşun yağdırıyor. Babam çıkarıp kasketini salladı. Annem beyaz eşarbını çözüp yere fırlattı. Faydasız.
Ve siz onları görmediniz hiç. Anlıyorum. Ne doğduklarında ne yaşadıklarında ne de öldüklerinde.

Ya ben? Beni görüyor musunuz? Boyuma aldanmayın. Bir bacağınız kadar varım öyle değil mi? Yine de sizin gördüklerinizden daha fazlasını gördüm. Duyduklarınızdan fazlasını duydum ve yaşadığınız zamanın bir anını bile yaşamadım.

Bedenim kan içinde. Korkuyorum diyorum. Arkadaşlarımı görmek istiyorum. Bir sürü şey yapacaktık birlikte. Koşup oynamalarımız yarım kaldı. Şakalarımız, eğlencelerimiz, gülüşlerimiz ve hiç başlamayan çocukluğumuz...

Kandan mı tiksindiniz? Çevirip durmayın bakışlarınızı uzak yerlere. Buradayım! Buradayım, burada! Burnunuzun ucunda, gözünüzün önünde, yanınızda. Niçin görmüyorsunuz...

İşte buradayım. İşte çocuklaşmış bir duvarın önünde yaşımdan boyumdan büyük bakıyorum gözbebeklerinize. Siyahınız beni ürkütüyor. Ve kurşunlarınız. Ve o bölüşemediğiniz şey üç günlük dünyada, adı her neyse...

Ben şiirlerde, şarkılarda, afili cümlelerde vicdanınızı soğuttuğunuz küçük bir çocuğum daha. Ciddiyetsizce konuştuğunuz, şekerle avuttuğunuz ve ayak altında dolanma dediğiniz durmadan.

Ayak altında dolanmıyorum. Ayak altında ölüyorum. Siz on yıllarca yaşayıp yine de doyamazken dünyaya, ben henüz 7'sinde hepinizin içinde, sayısız kör tanığın boş bakışları eşliğinde, 7 yıl ömründen daha renkli bir duvarın önünde, ölüyorum.

Annemi istiyorum. Daha bir süt kuzusuyum. Bakmayın omuzlarımın bin yılın dertlisi gibi çöküp kaldığına. Başımın eğikliği utançtan değil, vakardan. Çocukça gülmeyi bile beceremeyişim dokunmadı mı sahi? Ya emanet duruşum? Ya görmüş geçirmiş bir ihtiyar gibi dudak büküşüm? Ya beşikten mezara sabıkalı halim? Kene gibi üzerime yapışanlar ya? Ya hep bir savunma halinde güvensiz dikilişim öz dizlerimin üstünde... Dokunmadı mı küçücük bedenimden bu kadar çok kan akması... 

Üşüyorum. Yardımınıza ihtiyacım var. Kayboldum. Öldüm belki de. Öldüm mü bilmiyorum. Sadece soğuk almalıydım oysa. Burnumu çeke çeke top oynamalıydım sokakta. Ateşlenmeliydim. Yatak döşek yatmalıydım; ama iyi olmalıydım.

Üşüyüp ısınmalıydım ben. Üşüyüp ölmemeliydim.

Niçin görmüyorsunuz? Duymuyorsunuz neden? Süt kokulu yavrularınız koynunuzda diye mi? Kör kurşunlar delip geçmiyor diye mi duvarlarınızı? Ölüm kuvvetli kökleriyle sarmadı diye mi hayatlarınızı? 

Yaşamak çok mu tatlı?

Yorulmadınız mı bu kanlı oyundan? Terlemediniz mi daha? Siz daha iyi bilirsiniz büyüklerim; ama... 

Eve geç kalmadınız mı?

Annemi istiyorum.

Hepiniz gibi. Ve hepinizin annesi gibi, annem de beni istiyor.

Çok üşüyorum. Göz kapaklarımı açamıyorum artık. Soluğum kesiliyor. Korkuyorum. Bir süt kuzusuyum sadece. Gövdemin küçüklüğüne bakmayın, sırtımda eceli gezdiriyorum. Annemi istiyorum. Annemi istiyorum. Annemi istiyorum. 

Göğsümden bir kuş havalandı. Uçmayı bekleyen uçurtmalarımın yerine...