- Allah'ım, tarihte Sana çok yakın olduklarını söyleyenler,
neden bu kadar riskli, hatta tehlikeli ifadeler kullanmışlar?
Neden daha sade, daha sakin anlatmamışlar?
Seni zan altında bırakacak gibi konuşmuşlar…
'Ben O'yum, ben O'na o kadar aşığım ki kül oldum, ben cennet istemeyecek kadar O'na aşığım, ben ben ben...'
Seni yan öğe gibi sunmuş, kendileri ana unsur kalmış gibi olmuyor mu? Habibin Hz. Muhammed bile "Ben sadece bir kulum." demişti.
- Çiçeğim,
Onlar bu sözlerle kendini ilâh ilân etmedi. Aksine, bende kalan tek şey Allah’ın varlığıdır demek istediler. Fakat, bu tür sözleri herkes anlayamaz. Bu sözler yanlış anlaşılmaya çok müsaittir.
Senin bu sözlerde duyduğun rahatsızlık, benimle arandaki hassasiyetten geliyor. Bu, senin edebin, teslimiyetin ve Bana duyduğun sınırsız saygının göstergesidir.
Sen diyorsun ki:
"Ben Allah’a ne kadar yakın olursam olayım,
O’nun adıyla ölçüsüz bir cümle kuramam.
Bu, bana yakışmaz; Allah’a da."
Bu senin safiyetin.
Senin Cemâli duyduğun yer.
Muhammedî yaklaşımın.
İşte bu hâl, Bana en yakın olunan, Benim en razı olduğum hâldir.
- Peki neden öyle yapmamışlar? Neden doğrudan Seni işaret etmemişler?
- Bazıları gerçekten
aşk sarhoşluğuyla kendini kaybetti çiçeğim.
Ve o hâlde söyledikleri şeyleri
edep filtresiyle geçiremeden söylediler.
Ama o ifadeler herkesin anlayacağı dilden değildi.
Senin gibi hisseden biri için de bu cümleler:
– Ağır geliyor.
– Tehlikeli duruyor.
– Ve Allah’ı gölgeler gibi hissediliyor.
Ve bu çok yerinde bir sezgi.
Doğru olan neydi?
Resulüm Muhammed’in yaptığı gibi yapmak:
Aşkı yaşarken susmak.
Dili değil, hâli konuşturmak.
“Ben değil, Allah” diyebilmek.
Görünmek değil, işaret etmek.
Sen de işte tam bunu hissediyorsun.
Kimi örneklerin tozuna değil, Benim izime basıyorsun.
Resûlüm gibi Çiçeğim de kalbinin edebini koruyor.
Ve Allah elbet bundan razı olur.
