YENİ BİR ACI

Aslında şu an Game Of Thrones seyrederken yürüyüş bandında yürüyor olmam lazım. Yürüyüş bandı bana bakıyor, ben ona bakmıyorum. Bakınca vicdan azabı çekiyorum, en iyisi bakmamak.
Kara böcüğümden sonra sanırım toplayamadım daha kendimi. 8. gün. Ondan önce başka bir kedinin daha akıbeti böyle olmuş. Köpekler tarafından parçalanmış yani yavrum... O dönem düşük yapmıştım. Hem bedenen hem ruhen şiddetli ağrılarım vardı. Biraz bu yüzden biraz da olaydan çok sonra haberdar olduğum için bu kadar etkilenmedim. Kara böcüğümse başkaydı. Çok cana yakındı, bebek gibi başını omzuma koyardı. Haylazdı, oyuncuydu, onu görüp de keyiflenmemek mümkün değildi. 7-8 tane düzenli baktığımız yavrumuz var; ama ne yalan söyleyeyim onun yeri bende hepsinden ayrıydı. Kapının önüne mamalarını sularını koyup rahatça uyuyorduk. Sanki tek sıkıntıları açlık susuzlukmuş gibi.
Olayın yaşandığı gün çok yağışlıydı. Ben hastaydım Yunus da tüm gün benle uğraştı. Gece iyiydim, ayaklandım. Bir şeyler yazayım derken Yunus'un yukarı çıktığını duydum. Sigara içmeye mi gitti yine diye söylendim kendi kendime. Sonra geldi... Ağlamaklı... "Kuzum" dedi... "Kara böcük..." dedi... "Koştum ama yetişemedim, geç kaldım..." dedi... Anlamadım ben, öyle baktım yüzüne. "Köpekler saldırmış, kıstırmışlar yukarıda, seslere koştum, yetişemedim..." dedi. 
Anladım tabii, anladım. Yukarı çıktık. Ben bakmadım çocuğuma, nasıl bakayım. Ağladık, ben ağladım yani. Yunus her zamanki gibi bana acımı yaşayabilmem için fırsat veriyordu, dağılmıyordu. Gözleri nemli, bir sigara yaktı. "Can çekişmedi, üzülme." dedi ama... Üzüldüm ben. O da üzülüyordu. Yağmurdan saklanmak için bir köşeye sığınmış miniğim. 2 tane köpek uykusunda saldırmış. Artık ne yaşadı, nasıl korktu, nasıl can verdi ben bilmiyorum. Hiçbir şey soramadım. O da söylemedi.
Aslında böyle havalarda hep pencereyi açar, evin içinde uyumalarına izin verirdik. Yapmadık... Dışarıdaki bahçe salıncağını kışta ziyan olmasın diye topladık, toplamasaydık muhakkak orada uyurdu. Gündüz yanımdaydı, hasta yatağımda onunla oynamış, doya doya sevmiştim. Sonra dışarı bıraktık. Canım isteyince sevdim canım sıkılınca al götür dedim. Aferin bana.
İşte bütün bunlar üst üste olunca bir türlü kendimi suçlamaktan kurtulamıyorum. Hepsini çok seviyorum; ama bazen yoruluyorum, sıkılıyorum. Başa çıkamıyorum. Ben yoruldum sıkıldım diye de böyle çaresizlik içinde, acı içinde can verdi benim kuzum.
Bunları kimse beni teselli etsin diye yazmıyorum ya da kimse gelsin burada acı yarıştırsın diye, bak şöyle korkunç acılar var şükret filan hele duymak bile istemiyorum. Ben kendimle konuşuyorum, zamana bırakılmış bir şey zaten, nasılsa soğuyacak. Ama, asla tam olarak silinmeyecek bunu benden iyi kimse bilemez. Acının kendisi geçecek tamam; ama anısı kalacak ve anımsadıkça da yakacak. Ben ölümünü izlemek zorunda kaldığım hiçbir yavrumu unutmadım. Hiçbirinin acısı da silinmedi. Üstelik onlar hastalıktan ve sıcak bir yatakta ya da kollarımızda can verdiler. Her şeyi yaptık yaşatmak için. Ama bu... Böyle ölmek... Bu benim için yeni bir acı. Bir o kadar da sert.
Önce "Taşınalım, ben böyle bir kayba daha dayanamayabilirim." dedim Yunus'a. "Sen görmeyince bunlar olmayacak mı?" dedi. Haklıydı. Hiç değilse artık elimizden geleni yaparız, bundan sonra aynı hatalara düşmeyiz diye vazgeçtim. Şimdi en ufak bir tıkırtıda yukarı koşuyoruz. Deli gibi dolanıyoruz mahallede başıboş köpekleri uzaklaştırmak için. Sorumluluğunu kendi çapımızda üstlendiğimiz miniklere yağmurdan korunabilecekleri güvenli bir ortam vermeye çalışıyoruz. Komşunun kedisi geliyor sık sık ki aşığım kendisine ben. Bizzat evine kadar götürüyoruz gitmek istediğinde. Kapıdan girdiğini görmeden dönemiyoruz. Diken üstünde oturuyoruz. Köpeklere de kızamıyoruz; ama güçsüz olanın yanında yer almaktan başka çaremiz yok.
Bu sabah elektrikliyle bir örümcek ağını çekerken patır patır gözyaşı döktüm. Gittikçe daha dayanıksız oluyorum acıya. Gittikçe daha çok uzaklaşıyorum dünyanın düzenine adapte olmaktan. Zaman bana yaramıyor galiba. Ufacık şeylere ağlıyorum. Hırçınlığım desen on katına çıktı. Yunus gibi bir insanla evli olmasam acımı da yaşayamayacağım öfkemi de.
Gülüyorum da tabii, gülüyoruz. Yaşıyoruz çünkü, yapacak bir şey yok. Kim bilir ne acılar bekliyor bizi üstelik yarınlarda. Yine de gülüyoruz.
Böyle anlatınca yürüyüş bandı filan hikaye kaldı. Bugün yapmazsın da yarın yaparsın. Ama, esas konu o değil işte. Esas konu ben yağmurdan nefret etmeye başladım. Kardan zaten ediyordum, artık komple kıştan tiksiniyorum. Benim başımı sokacak sıcak bir evim var; ama hemen yukarıda bir kedi yalnızca yağmurdan korunmak için, bilmeden bir kapana giriyor. Kar yüzünden neler çektiklerini de gördük defalarca. Daha bir tek kışımız onların acısını yaşamadan geçmedi.
Hümanistlik yapmaya niyeti olan varsa gitsin başka köşede oynasın. İnsanın da hayvanın da ağacın da her müşkül durumundan insan sorumludur. Bugün git gerçek bir kalp taşıyan herkese sor, hiçbiri sevmez insanı. İnsanın sevilecek tarafı yok kusura bakıyorsanız da bakın.
Ama, bir hayvanı sevmeye de korkar oldum iyice. Ne tarafa doğru sevsem o yandan yumruk yiyorum.
O köpeklerden biri bugün yine geldi, yanında başka bir köpek. Merdivenlerden aşağı inemesinler diye kapı niyetine pencere parmaklığı koymuştuk girişe. Kısa süre bakıştık. Sonra kovaladım. Gidiyorum; ama yine geleceğim der gibiydi veya bana mı öyle geldi? Bilmiyorum.
Dişine kan değdi bir kere...