KÜÇÜK BİR BAŞARI

Söz Sanatı'nda bir ilke imza atarak kilo temalı bir yazı yazmaya karar verdim. İlerleyen zamanlarda bu yazı bana unutma olasılığımın hayli yüksek olduğu bazı şeyleri hatırlatacak.

Birini gördü mü "Merhaba nasılsın?" dan önce "Kilo almışsın." veya "Kilo vermişsin." diyen insanlar bende daima kusma isteğine sebep olmuştur. Böyleleri kendilerinin, insanların ve diğer her şeyin nasıl göründüğüyle kafayı bozmuş; kalp, duygu, ruh gibi kavramlardan bihaber gelmiş bihaber gitmekte olan zararlılardır. Bilhassa doğup büyüdüğüm yörede maalesef böyle bir çemberin içine kısılıp kalmıştım. Yegane övünç kaynakları giydikleri, satın aldıkları, gezdikleri, yiyip içtikleri olan ve kendini herkesle rekabet halinde gören bu tür insanlarla herhangi bir bağım kalmadı çok şükür. Zaman zaman ablamdan duyduklarıma göre aynı tas aynı hamam yuvarlanıp gidiyorlarmış. Aksini beklemek aptallık olurdu nitekim.
Kilo yalnızca yemekle, içmekle ilgili bir sorun değildir oysa. İnsanın duygu dünyasıyla, içinde bulunduğu koşullarla, genetik özellikleriyle doğrudan ilişkilidir. Yiyip içtiklerinizin size faydadan çok zarar olarak dönmesinin en büyük sebepleridir bunlar. Sağlık sorunlarınız vardır, bilmiyorsunuzdur. Duygusal yiyicisinizdir, farkında değilsinizdir. Genetik yatkınlığınız sandığınızdan daha ciddi boyutlardadır, haberiniz bile yoktur. Ve siz çok yiyen biri olduğunuzu düşünmeye devam eder durursunuz.
Ergenliğimden beri kilo aldım, verdim, aldım, verdim. Hiç çok kilolu bir görüntüm olmadı, bunda sporla ilişkimi kendi çapımda daima düzenli tutmamın büyük payı vardı tabii. Bazen çok sıkı çalıştım, bazen savsakladım, bazen açtım müziği kendi kendime dans ettim, bazen çıktım yürüdüm, bazen de evde basit bedensel aktiviteler yaptım; ama hep bir şeyler yaptım. Kilo alsam da aldığım kilolar bedenime dengeli bir biçimde dağıldı ve en azından görüntümle ilgili çok ciddi bir sıkıntı yaşamadım. Ama, sağlıkla ilgili elbette sorunlarım oldu. Mutsuzluk yemeye, yemek de mutsuzluğa sebep oluyor. Bu bir kısır döngü. Her şeyden önce bu kısır döngüyü kırması gerekiyor insanın.
Buraya taşınırken Ankara'dan kurtulmanın sevinciyle başka hiçbir şeyi düşünmemiştim. Taşındıktan sonra hesapta olmayan bazı sorunlar baş gösterdi. Beklenmedik duygular da. Şaşırdım. Şaşkınlığımı da, yiyerek atlatmaya çalıştım. Daha doğrusu o 1,5 yıllık süreçte bunun farkında değildim. Sonra bir gün yediğim hiçbir şeyden aslında tat almadığımı düşündüm. Sadece yiyordum. Yanlış anlaşılmasın buzdolabından kafasını çıkarmayan, her an bir şeyler çiğneyen biri değildim. Yediklerime dikkat etmiyordum sadece. Sırf zarar ziyan olsalar bile yiyordum; çünkü içimdeki boşluğu, duygusal karmaşıklığı böyle atlatabileceğimi umuyordum. Umuyormuşum yani. Bir şey atlatmak şöyle dursun yeni yeni sorunlar peyda oldu. Bir kere gittikçe halsizleşmeye başladım. Zaten astım hastasıyım, normalden daha çabuk yorulur oldum. Keyfim iyice kaçtı. Vesaire vesaire. Bir gün dank etti tabii. Kilo almıştım ve farkında değildim. İçimdeki o duygusal deliği tıkamak için mideme ne olduğuna bakmaksızın gönderdiklerim bana zarardan başka şey getirmemişti.
Uzatmayayım problemi tespit etmekle başladım. Ben gerçekten de çok yemiyordum. Sadece ne yediğime bakmıyordum hepsi bu. Bakmaya başladım. Her gün en az 45 dakika bantta yürüdüm. Su içmeyi unutuyordum, unutmamak için kendime kocaman bir bardak aldım ve suyla aramı düzelttim. 3 ay içinde de ne aç kalarak ne de sıkılarak, hatta aksine gayet keyfim yerinde bir şekilde 8 kilo verdim.
Sonra kış bastırdı. Birçok sebepten sevmem kışı. Kolum kanadım kırılır, canım sıkılır. Kendime mi yanayım dışarıdaki canlara mı şaşırırım. Bodrum'un kışı tabii Ankara ile bir değil. Yine de buranın da kendine göre bir soğuğu var. Geçen 2 ayda doğru dürüst spor yapmadığım gibi yine bazı duygusal yaraların üzerine pasta, börek, kızartma, kurabiye filan basmaya çalıştım. Ne kadar ilginçtir ki yine işe yaramadı :)
Ama, bir farkla. Bu defa bunları yedikten sonra, önceki 3 ayın bilinci ve disipliniyle neyi hangi saatte yediğime dikkat ediyordum. Öyle akşam 6'da yeme olayını kapatın da değil. Gece 12'ye 1'e kadar gayet de yedim içtim; ama ne yedim içtim? Mesele bu idi tam da.
Bugün cesaretimi toplayıp tartıya çıktım ve ne göreyim? Verdiğim 8 kilonun bir gramı bile geri gelmemiş. Mutlu oldum ve gerçekten biraz daha farkına vardım işin. Yediğin şeye bakacaksın dedim. Bu nedir, ben ne yiyorum, bunun faydası var mı yoksa sırf zarar ziyan mı? Ona göre yiyeceksin...
Daha gençken çok kolaydı. Hızlıca gidiyordu kilolar. Bu defa işe koyulmadan önce umutsuzdum. Yaş ilerledi, metabolizma yavaşladı, nasıl olacak diye düşünüyordum; ama çok yanılmışım. Bütün iş ne yediğine bakmakta, su içmekte ve az da olsa sürekli spor yapmakta.
Tabii bunun bir sonu yok. Bu farkındalığın hayatın bir parçası haline gelmesi gerekiyor. Çok şahane bir iş başarmışım gibi de anlatmıyorum. Belki birilerine fikir verir, hem yarın öbür gün tekrar raydan çıkarsam kendime hatırlatma olur düşüncesiyle yazıyorum. Çünkü, gerçekten insan yalnız bedenen değil ruhen de hafiflemiş hissediyor kendini. Az da olsa bir şey başarmış olmanın mutluluğu cabası.
Özetle bu yazıyı okuyan ve kafasından benimki gibi korkular, endişeler geçen, kalbi acıdığında yarasına pasta börek basıp acının dinmesini uman biri varsa korkmasın ve o acının öyle dineceğini de sanmasın :) 
İlk birkaç gün zor oluyor; fakat sonra vücudunun kontrolünü ele alıyorsun. Öğünlerde daha az yiyerek tatmin oluyor, yediklerinden de daha fazla tat alıyorsun ayrıca.
Benim başkalarına göre bir avantajım var itiraf edeyim, o da bana her bakımdan her konuda destek veren bir eşe sahip olmak. Kendisi dünya mutfağı aşçısıdır. İşten yorgun argın geldiği zamanlarda bile hem hafif ve sağlıklı hem de lezzetli beslenebilmem için çok emek verdi, veriyor. Ayrıca ben yürüyüş bandında yürürken yanımda bir köşeye oturup benimle Lost, Game Of Thrones, Once Upon A Time, In Treatment vs dizileri bıkmadan usanmadan seyretmesi en büyük motivasyon kaynağım. O eşin yerine sevgilinizi, annenizi babanızı, kardeşinizi, en yakın arkadaşınızı ya da siz de eşinizi koyabilirsiniz. Eğer öyle biri yoksa hayatınızda, başka bir öneride bulunamıyorum; çünkü ben o eşe sahip olmasam neyle nasıl başa çıkacağımı hiç bilmiyorum.
Bu bir "bakın ne kadar güzel zayıfladım" yazısı değildir. Bu bir "fazla kilolarımın bir miktarını verdim, verirken de zorlanmadım, üstüne üstlük disiplini elden bıraktığım 2 ay içinde de birazını bile geri almadım; çünkü doğru bir şekilde verdim" yazısıdır. Ne yiyip içtiğimi merak eden olursa yorum kısmında sorabilir, elimden geldiğince cevaplarım.
Fotoğraflara gelince. İlkinde 19, ikincisinde 29 yaşındayım (şimdiki halim). Fotoğrafların yazıyla doğrudan ilgisi yok aslında. Koskoca 10 sene geçmiş aradan. Elbette değişmişim :) Bir 10 yıl daha sonra ne olacağımız belli değil; ama ölmez sağ kalırsam güncellerim diye koyuyorum buraya. Dursunlar. 
Kilo bizim bir parçamız değil. Çok iyi parçamızmış taklidi yapıyor; ama değil. Gitmeyeceğini düşünmek gerçekten hata. Öyle düşünmeyin. Sevgi ve saygılarımla.