ÇOCUK...

Yine yoksul, küçük, kimsesiz bir çocuk gibi hissediyorum kendimi. Yalın ayağım. Üstüm başım pis. Az önce burnumu karıştırmışım, sümkürmüşüm, koluma silmişim sonra. Sonra yürürken takılmışım bir şeylere işte, düşmüşüm, kanamışım, ağlamışım. Kendi kendime ayaklanmışım. Avutanım yok, şımartanım yok, oynatanım yok. Sonra biri çıkmış karşıma, elinde güzel mi güzel bir balon. Oyuncak bebek ya da. Ya da uçurtma. Pamuk şeker veya. Öyle bir şey anlayacağın.
- Bunu ister misin? demiş.
- Olmaz ki, demişim.
- Olur, niye olmasın? demiş.
- İsterim, demişim.
- İster misin?
- İsterim.
- İster misin?
- İsterim.
- İstersin demek? deyip ardından büyük bir kahkaha patlatıp çekmiş gitmiş o kişi sanki. Hayatla ilişkim bu. Ben heves ediyorum o eğleniyor, ben ister gibi oluyorum o nanik yapıyor. Ben istemiyorum diye kendimi kandırıyorum, o gelip "İstersin istersin..." diyor.
Kursağımda yer de kalmadı ki başka heves takılsın. Baştan etmeyeyim o zaman diyorum. Beynimin isteyen noktasına hükmedip oturuyorum aşağı. Aynı kişi geliyor sonra, dikiliyor karşıma. "Bunu ister misin?" "Olmaz ki." "Niye olmasın?" "Sahi niye olmasın..." "İster misin?" "İsterim."
İsteyeceğim ki vermemekten zevk alacak, böyle bir ruh hastası...
Ve kendimi camdan bir şeymişim gibi hissediyorum çok fazla. Kırıldı kırılacak... Bu sertlik, güçlülükten gelmiyor sözün kısası. Parça pinçik olmamaya çalışmaktan geliyor. İyice sıkılıp sıkışmaktan geliyor. Katılaştıkça katılaşmaktan geliyor...
O balonu istiyorum tabii ki, o şekeri, o oyuncağı... Hiçbir şeysiz, hiç kimsesiz bir çocuğum nasıl istemem? Ama, olmaz biliyorum. Öğrettiğiniz ilk şeylerden biriydi, nasıl bilmeyeyim? Sonra olabilirmiş gibi yapıyorsunuz, benim olabilirmiş gibi. Çocuk kalbim kanatlanıveriyor hemen. Yükseğe, yükseğe, daha yükseğe... "Olur, neden olmasın!" El çırpıyorum hevesle. Yükselmenin hep daha yüksekten düşmek anlamına geldiğini öğrenmemişim henüz. Seviniyorum, hevesleniyorum. Bir çizik daha attınız kalbime, ne geçti elinize? Kanıyorum...
Hayat, sen o kişisin. Benim olmayacağı gün gibi ortada olan, güzel ve parlak bir şeyle geçiyorsun karşıma hep. Hep, hiç aklımda yokken benim olacakmış gibi hissetmemi sağlıyorsun. İstiyorum der demez basıyorsun kahkahayı, eğleniyorsun. Dönüp gidiyorsun sonra...
Yoruldum ama ben, biliyor musun? Büyüdüm. Çocukken de eğlenmiyordum bu çirkin oyunda şimdi de eğlenmiyorum. Bırak beni, azat et. Niye bırakmıyorsun...